سانسور فتوحات نیروهای دزفول در عملیات فتح المبین ( قسمت دوم )

عبدالحسین خضریان در ادامه تشریح عملیات فتح المبین گفت:

سایت ۴ را به‌یاری ایزد منان با تعداد معدودی شهید آزاد کرده و به‌سمت سایت ۵ روانه شدیم. در میانه راه و در جاده به خودروی عراقی برخورد کردیم که چپ شده و سرنشینان آن مستأصل شده بودند. به‌روی خودروی آنها موشک زمین به زمین نصب شده و آماده شلیک به‌سمت دزفول بود. ۶۱/۱/۹ همه منطقه آزاد شد که از سایت تعداد زیادی اسیر عراقی گرفته و توانستیم موقعیت‌ها را پاکسازی و دشمن را قیچی کنیم.

خضریان ابراز داشت: پس از آن چند روز در منطقه مستقر بودیم و سپس به پادگان کرخه که تا پیش از این عملیات زیر آتش مستقیم دشمن بود منتقل شده و پدافند کردیم. اولین گروهی که به پادگان کرخه وارد شد ما بودیم چرا که از زمان شروع جنگ این پادگان به‌دلیل اینکه در تیررس مستقیم تانک بعثی‌ها بود تخلیه شده بود، عقبه ما که حدود دوازده گردان بود در دوکوهه مستقر بودند.

وی افزود: جای تأسف است که بسیار از پادگان دوکوهه صحبت به‌میان می‌آید اما بیان نمی‌شود که اولین تیپ حاضر در پادگان کرخه تیپ۷ ولی‌عصر(عج) دزفول بود که برای عملیات بیت المقدس آماده می‌شد. این پیروزی بیش از همه برای دزفولی‌ها حائز اهمیت بود زیرا از تیررس موشک‌های زمین به زمین و توپخانه‌ای ارتش بعثی رهایی یافتند.

این فرمانده دفاع مقدس اعلام داشت: متأسفانه بسیاری سعی در مصادره به مطلوب کردن عملیات فتح المبین و نادیده گرفتن تلاش رزمندگان دلاور دزفولی دارند که اجحاف در حق شهداست. شیرمردانی مانند شهید کیانی از شهدای شاخص کشوری (به جوانمرد قصاب معروف است) که در فتح المبین شربت شهادت نوشید دلاور گردان بلال بود، متأسفم که برخی‌ها در نوشتن کتاب و ساخت مستند در این باره گزینشی رفتار کرده و رضای خدا را در نظر نگرفتند.

از راست: شهیداحمدحسامی، محمدحسن کوسه‌چی، شهیدعظیم محمدی، عبدالمجیدمیرزاپور، علی برازش

از راست ردیف جلو: رضا معصومی، شهیدحسین خلف‌رضائی

خصریان با اشاره به اشکالات مستند آخرین روزهای زمستان و فیلم ایستاده در غبار و عدم تناسب آن با واقعیت ابزار ناراحتی کرد و گفت: در این باره با کارگردان این فیلم (ایستاده در غبار) تماس گرفتم و واقعیت عملیات فتح المبین را به او گفتم و ایشان هم گفت “اصلاح خواهم کردم” ولی متأسفانه هیچ اقدامی صورت نپذیرفت.

فرمانده قرارگاه مرکزی خاتم الانبیا(ص) سرلشکر غلامعلی رشید نیز در این باره اظهار داشت: قبل از عملیات فتح المبین عملیات طریق القدس را داشتیم که بعد از آن فرماندهان دچار تردید شده بودند که در این باره به‌سوی محسن رضایی رفته به او اعلام داشتند “به‌دلیل اینکه تعدادی زیردست ما شهید شدند ما دیگر نمی‌توانیم در عملیات آینده مسئول باشیم ما تکور می‌شویم به‌مانند بقیه اسلحه گرفته و می‌جنگیم” یا دیگری می‌گفت “من نمی‌خواهم فرمانده گردان باشم” و آن یکی می‌گفت “من نمی‌خواهم فرمانده تیپ باشم”.

 همین مسائل سبب شد تا محسن رضایی محضر امام برود و همین گله و تردیدها را در محضر امام راحل مطرح کند که امام فرمودند: «شما چه کشته شوید، چه زنده بمانید و پیروز شوید هر دو پیروزید بروید خدا را شکر کنید که اسامی تک تک شما را از روز اول در لوح محفوظ الهی ثبت کرده‌اند.»، با این کلام بود که نیروها آرامشی پیدا کردند و برای عملیات بعد که فتح المبین بود آماده نبرد شدند.

غلامعلی رشید در ادامه گفت: با مشورت دوستان و سردار رئوفی به این نتیجه رسیدیم که اسم تیپ ما، نام مقدس امام زمان(عج) باشد و به‌برکت این نام مقدس بود که هر جا این لشکر حاضر می‌شد قادر به خط‌شکنی بود.

سرلشکر رشید با ابراز اینکه روحیه شهادت‌طلبی در همه رزمندگان وجود داشت، بیان داشت: بعضی از شهدا شب عملیات فتح المبین قبر می‌کردند و چند دقیقه درون این قبر می‌خوابیدند، نماز شب خوانده و گریه و دعا می‌کردند تا فردا به شهادت برسند نظیر شهید صالح‌نژاد، سیدغفاری، پورعابد، میرزامعلم، محمدی‌زاده، شمایلی، فرجوانی، کمیلی‌فر، صبور، عنبرسر، اسکندری و بادروج که از جمله آنها بودند…

ادامه دارد…

منبع : خبرگزاری تسنیم