چه قیامتی می شد . . .

چه قیامتی می شد . . .

فیلمی دیده نشده از مراسم تدفین شهدای موشکی دزفول

شاید نسل امروز تصویر و تصوّری از آن روزهای خانه خراب کن موشکباران های شهرستان دزفول نداشته باشند. حتی خود دزفولی های دهه هفتادی و هشتادی و نودی.

شاید خیلی ها ندانند ، اینکه مردم دزفول زیر آن موشک های ۱۲ متری در شهر می ماندند ، شهید می دادند و شهدایشان را در مراسم هایی بی نظیر تشییع می کردند و دوباره به زندگی عادی خود بر می گشتند یعنی چه ؟

شاید خیلی ها تصوری از تشییع  و تدفین همزمان ده ها شهید نداشته باشند.

و شاید خیلی از مردم و مسئولین اصلاً آن روزها یادشان رفته باشد و همین فراموشی باعث این همه فاصله گرفتن از ارزش های آن روزها باشد.

آن روزهایی که مرگ به آدم ها بیش از پیش نزدیک بود و همین باعث می شد خدا را نزدیک تر ببینند.

شاید نسل های امروز تصوری از این همه ایمان و مقاومت و صبوری نداشته باشند

اما به گمانم  منتشر نکردن همین تصاویر و عدم تکرار ارزش های آن روزها برای مردم ، یکی از عوامل فراموشی بسیاری از ارزش ها شد.

بخش کوچکی از یکی از روزهای تب دار دزفول را ببینید . روزی که مردم جمعی از جگرگوشه هایشان را دارند به امانت به دست خاک می دهند.

اما یقین بدانید هر مسئولی و هر فردی که در فراموشی و پاگذاشتن روی خون این شهدا سهمی داشته باشد، حسابش اول با خود این شهدا و بعد از آن با کرام الکاتبین است.