افتخار صدرنشینی «الف دزفول»  متعلق به شهداست

افتخار صدرنشینی «الف دزفول»  متعلق به شهداست

به بهانه ی سیل پیام های تبریک دوستان و همراهان الف دزفول برای کسب رتبه اول کشوری الف دزفول بین سایت های دفاع مقدس

بارها و بارها شنیده ام که «شرف المکان بالمکین». اعتبار مکان ها به انسان هایی است که در آن ها زیسته اند و مگر «مکان» باید از جنس خاک باشد و «مکین » آدم هایی  که در عبور و مرور و تکرارهای زندگی روزمره هستند؟

 می شود «مکان» همین «الف دزفول» باشد و «مکین»، هم شهدا!  همان آدم هایی که زنده تر از آن ها در آنچه نامش را زندگی گذاشته ام، ندیده ام. آنان که جلوه ی حقیقی «حی» هستند و «احیاء عند ربهم یرزقون»  زیباترین سند این حی بودنشان است.

 «الف دزفول» هر چه دارد، از همین «مکین» هاست. آبرویی که دارد را از همین آدم ها گرفته است. الف دزفول را شهدایش سربلند کردند و عزت دادند. از خود هیچ ندارد که اگر این بچه ها نبودند که نامشان و یادشان و زمزمه شان و روایتشان روح بدهد به واژه های مرده، الف دزفول هم می شد مثل خیلی از این «مکان» های مجازی که سرد و بی روح و مخروبه کنجی افتاده اند.

چقدر خوب است آدم حقیقت را بگوید. چقدر خوب است آدم واقعیت را ببیند و به قول امروزی ها واقع بین باشد. چقدر خوب است که آدم ها  افتخار نکنند به اتفاقی که نقشی در آن ندارند. من که برای این انقلاب یک سیلی هم نخورده ام. خودم را چسبانده ام به این بچه ها تا در عشقی یک طرفه راه را گم نکنم. پس هیچ جای تبریکی برای من وجود ندارد.

 اگر امروز «الف دزفول» سربلند شد، از سربلندی و سرافرازی شهدا و جانبازان و فرشته سیرتانی است که همیشه نقشِ اول روایت هایش بوده اند.

یک قطره عرق رزمنده ای از رزمندگانمان در میدان جهاد ، برتری دارد به کار من و امثال من و ای کاش که خداوند تمام تلاش های مرا به اندازه ی آن یک قطره عرق جهادگر در میدان خون، خریداری کند.

«الف » شدن «الف دزفول» در کشور، مدیون انفاس قدسیه همین آدم هاست و من باز تکرار می کنم که در این موفقیت، مالکیتی برای خود نمی بینیم. تمام افتخار این صدرنشینی «الف دزفول»  متعلق به شهداست و پدر و مادرهای صبورشان و جانبازان و  ایثارگران و آزادگان و مردم مقاوم و شهید پرور شهرم.

 من هم تبریک می گویم طنین انداز شدن نام پایتخت مقاومت ایران، دزفول قهرمان  را در سرتاسر کشور .

 تقدیم به شهدای شهرم که در زندگی کمتر راهشان را رفتم.

 تقدیم به پدرو مادرهای صبوری که شاخ شمشادهایشان را تقدیم کردند و این روزها در سکوت خبری ، یکی یکی چونان برگ خزان می ریزند و آسمانی می شوند.

تقدیم به  ایثارگران و آزادگان و جانبازان شهرم که غیرت نداشتم حتی سراغی ازشان بگیرم و حالی بپرسم.

و تقدیم به تمامی مردم قهرمان و صبور و مقاوم شهرم دزفول.

 خدایا! فقط از تو می خواهم، عاقبت بخیر سر به بالین خاک بگذارم و مگر زیباترین عاقبت بخیری شهادت نیست؟

شرمنده ام که امکان انتشار تمامی پیام های تبریک شما را در سایت و کانال ندارم و فقط به انتشار برخی از این پیام ها به احترام ارسال کنندگانشان اکتفا می کنم و پیشاپیش از این بابت عذرخواهم.

والسلام

علی موجودی- الف دزفول