چه رفاقت زیبایی است این رفاقت
روایتی از شهید مرتضی افراز و شهید حسین رئوفی
مرتضی و حسین با هم صمیمی بودند. رفاقتی که خمیرمایه برادری داشت. مرتضی که در بدر شهید شد و پیکرش برنگشت، بی قراری های حسین هم شروع شد.
حسین طلبه بود، اما یک پایش جبهه بود و پای دیگرش توی حوزه. رفتن مرتضی بدجوری او را به هم ریخته بود و یک جورهایی دست و پا می زد تا خودش را برساند به مرتضی. احساس جا ماندن از رفقایش و خصوصاً مرتضی بد جوری عذابش می داد. طوری که حتی وصیت کرده بود در همسایگی مرتضی به خاک سپرده شود.
حسین بالاخره در والفجر۸ به آرزویش رسید و قبل از اینکه اولین سالگرد شهادت مرتضی فرا برسد، مهمان مرتضی شد.
حالا باید وصیت حسین اجرا می شد. افرادی که برای حفر مزار حسین راهی گلزار شهدای بهشت علی می شوند، هر چه می گردند مزار مرتضی را پیدا نمی کنند. وقتی کاملا ناامید می شوند، محلی را انتخاب و شروع به حفر مزار می کنند با این ذهنیت که مزار حسین هر کجا که باشد، بالاخره مرتضی هم همان حوالی خواهد بود.
لابلای کار آماده کردن مزار، وقتی پرده ی جعبه آیینه ی مزار بالای سر مزار حسین را کنار می زنند با تصویر مرتضی روبرو می شوند.
آنها بدون اینکه دقت کرده باشند، دقیقا پایین پای مرتضی را برای دفن پیکر سید حسین انتخاب کرده بودند.
البته مزار مرتضی خالی ماند تا ده سال بعد و دقیقاً در سالروز شهادت حسین به خاک سپرده شد.
چه رفاقت زیبایی است رفاقت مرتضی و سید حسین . . .
تصویر مزار شهید حسین رئوفی پایین پای شهید مرتضی افراز
شهید مرتضی افراز متولد ۱۳۴۳ در عملیات بدر و در مورخ ۱۳۶۳/۱۲/۲۷ در جزیره مجنون به شهادت رسید و پیکر پاک و مطهرش پس از گذشت ده سال در مورخ ۱۳۷۳/۱۱/۲۵ پیدا و در گلزار شهدای بهشت علی دزفول به خاک سپرده شد.
شهید حسین رئوفی متولد ۱۳۴۲ در عملیات والفجر۸ و در مورخ ۱۳۶۴/۱۱/۲۵ در اروندرود به شهادت رسید و پیکر پاک و مطهرش در گلزار شهدای بهشت علی دزفول به خاک سپرده شد.
