حمید از زبان محمود ( قسمت اول )

بالانویس:

هم نامش حميد بود و هم اخلاقش . سالها در پي شهادت از اين سنگر به آن سنگر و از اين جبهه به آن جبهه مي رفت . قامت استوارش تنها در هنگام نماز مي لرزيد و اشكش تنها در قنوت شبانه آشكار مي شد. دعاي كميل او دلها را به نخلستانهاي كوفه مي كشاند و نوحه هايش جانها را كربلايي مي كرد. او متولد ۲۷ بهمن ۱۳۴۳ بود که در ۲۷ بهمن ۱۳۶۴ پس از حماسه اي بزرگ در ساحل فاو  بهشتي شد .

آنچه در چندین قسمت خواهید خواند روایت آخرین روزهای حیات مادی شهید حمید کیانی از زبان «محمود دوستانی» است که یک هفته بعد از شهادت حمید به او ملحق می شود.

حمید از زبان محمود ( قسمت اول )

روایت آخرین روزهای حیات مادی شهید حمید کیانی از زبان شهید محمود دوستانی

هرچه می گفت در خودش دیده می شد

يادم نمي‌رود كه قبل از آغاز تمرینات در پلاژ، حدود شانزده روز در پادگان کرخه بودیم. دوباره بچه هاي قديمي دور هم جمع شدند.آن‌جا استادم، حميد كياني، جلسة تفسير نهج‌البلاغه داشت و با شور و حرارت، خطبه هاي مولا علي عليه‌السلام را تفسير مي‌كرد. به‌راستي هر چه پيرامون نهج‌البلاغه مي‌گفت، در خودش ديده مي‌شد.

بعد از نماز شب . . .

در تمرینات سخت پلاژ وقتي به بچه ها نگاه ميكردي، جز ايماني كه در دلشان بود چيز ديگري نميديدي. چون كسي را نميتوانستي پيدا كني كه در اواسط آذر و دي ماه و در زمستان اين گونه آموزش ببيند و تا كمر در گل فرو برود. وقتي نگاهشان ميكردي، سراپا گل بودند و جز ايمان به خدا چيز ديگري در عملشان نميديدي.

بچه ها ساعت ۵:۳۰ صبح بيدار ميشدند و بعد از خواندن نماز، براي آموزش آماده ميشدند و به آب ميزدند. من خودم آن ساعتها ياد سحرهاي ماه مبارك رمضان مي افتادم.

خدا رحمت كند شهيد حميد كياني را! نماز شبش كه تمام ميشد، مي آمد دم چادر و ما را بيدار ميكرد و از ما سراغ كلوچه ميگرفت.

روحیه می داد

شبها بعضي از بچه ها از فرط خستگي بعد از نماز مغرب و عشا به خواب ميرفتند. بعضي روزها بود كه بچه ها ساعت ۶ صبح به داخل آب ميرفتند و ساعت ۱۲:۳۰ ظهر بيرون ميآمدند و اين مي طلبيد كه بچه ها پشتوانة قلبي قوي اي داشته باشند؛ چيزي كه در وجود آنها موج ميزد. با آن همه خستگي، شبها بچه ها جلسة قرائت قرآن و اخلاق داشتند و مراسم دعا و توسل و عزاداري بود. آنجا شهيد حميد كياني، با قاطعيت تمام، روحيه اي عجيب به بچه ها مي داد و همه با گفتار و سخنانش سر حال مي آمديم. حميد نسبت به تمام بچه ها خيلي رئوف و مهربان بود و صميميت خاصي با آنها داشت.

خدا باید به ما کمک کند

همانطور كه قبلاً گفتم، آموزش ها يكي از ديگري سخت تر بود. ما بعضي مواقع پنج الي شش ساعت در آب غواصي مي كرديم. بچه ها حدود دو كيلومتر آن طرفتر از كوپيته مي بايست شنا كنند تا پلاژ. برخي مواقع حدود ۱۲ كيلومتر غواصي مي كردند كه خدا شاهد است كسي ميتواند اين را درك كند كه خودش اين سختي را تجربه كرده باشد.

بچه ها ميبايستي اين همه مسافت را فين ميزدند و فقط و فقط خدا اين همه تلاش را ببيند تا شايد شب عمليات به واسطة اين تلاش ها نظر لطفي كند.

هيچ وقت يادم نمي رود كه آن شب، در كلاس قرآن، شهيد حميد كياني مي گفت: «ما اين همه تلاش كرده ايم و سختي كشيده ايم تا خدا در شب عمليات به ما نظري كند.» او مي گفت: «به هر چه خدا گفته است عمل كرده ايم. گفته است: مسلمان باشيد، شده ايم. گفته است: نماز بخوانيد، خوانده ايم. گفته است: جهاد كنيد، كرده ايم. گفته است: جنگ سخت بكنيد، سخت ترين جاي جنگ هم آمده ايم و از فضل خدا دور است كه ما را كمك نكند.» حميد با اين صحبت ها بچه ها را دلگرم ميكرد.

من باید اولین خط شکن باشم

مانور را، به هر قيمتي بود، انجام داديم و بحمد ا… خوب اجرا شد. دستة شهيد حميد كياني، بدون اطلاع ديگران، خط شكن و اول شناخته شد و همت و ثبات قدم و استواري او باعث شد كه كسي جز او را اول قرار ندهيم. خودش هم بارها گفته بود: «محمود! نكند من نفر دوم نيروهاي خط شكن باشم. اگر خودت جلوي من باشي، باش، ولي كس ديگری جلوتر از من نباشد»
آن شب بچه ها حدود نيم ساعت در ساحل خوابيده و از شدت سرما يخ زده بودند و مي لرزيدند. لباسها حتي تا شب آخر هم كامل نبودند. بعد از پايان مانور، با قايق، بچه ها را به مقر آورديم.

ادامه دارد . . .