فارغ از خود شدی و . . .
به بهانه عروج حجه الاسلام والمسلمین فارغ
دهه فجر سال گذشته بود که نیت کردم از ده اسوه انقلاب اسلامی دزفول بنویسم.کار سختی بود. اما چون نیت کرده بودم الف دزفول را هر شب به یاد یکی از این اسوه های عشق و ایثار و رشادت مزین می کردم.
هجدهم بهمن ماه ۹۱ بود که از سید مصطفی فارغ دزفولی نوشتم و در بالانویس مطلب گفتم :
«اسطوره ای که امروز الف دزفول افتخار میزبانی اش را دارد ، با اینکه ۸۰ سال از عمر گرانبهایش می گذرد ، اما هنوز بین ماحضور دارد. سید مصطفایی که فارغ از بند و بساط دنیا ، بیمار کنج خانه اش افتاده است. اسطوره ای که هنوز هست و چه بد عادتی داریم ما که تا شخصی زنده است به یادش نیستیم و گرامیش نمی داریم و تجلیلش نمی کنیم ، اما به محض اینکه . . . . »
آری همان «به محض اینکه . . . » که آن روز گفتم، اتفاق افتاد و سید مصطفی هم رفت. پیرمردی که منبرهای آتشینش را در دوره ی خفقان ستمشاهی قدیمی ترها خوب به یاد دارند.
سید مصطفی هم رفت اما می دانید چه چیزی دلم را خیلی آزرده است؟
می دانید دلیل بغضم را که این روزها مدام بیشتر و بیشتر می شود ؟
آخر آنگاه که از آن ده اسوه انقلاب دزفول نوشتم . .
از رشادت ها و قهرمانیهایشان ، از شکنجه هایی که دیدند ، از مقاومت ها و از صبوریهایشان . .
آن روزها که از سید مصطفی و سیدمصطفی ها نوشتم ، هیچ رسانه و روزنامه ای مطلب را پوشش ندارد.
هیچ کس سراغی از بیمار خانه نشینی نگرفت که روزی سخنانش در مساجد زرگران ، مرشدبکان(ابوذر) ، امام حسن عسکری(ع) و مسجد بازار شور انقلابی ایجاد می کرد.
اما امروز تمام سایت ها و رسانه ها ، همان مطلب را پوشش داده اند و چه نوشدارویی است این پوشش دادن پس از مرگ سهرابی که امروز مهمان خاک است.
بد عادتی است که داریم. بدعادتی است به خدا . . .
بگذریم . . .
اما بدانید هنوز هم دیر نیست
هنوز هم سید مصطفی هایی هستند که باید تا دیر نشده سراغشان برویم.
این ها کوه خاطراتی هستند که اگر نجنبیم ، به محض همنشین خاک شدنشان ، حسرت بی فایده است.
بیایید کمی قدرشناس تر باشیم.
برای روح پر فتوح این عالم ربانی و این سید بزرگوار علو درجات و همنشینی با سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) را آرزو مندم.
