با مسئولین

این مرزبندی را بردارید

به بهانه ی یک قانون نانوشته در مجالس یادواره ی شهدا

بالانویس:

این پست مقدمه ای است برای پست بعدی که به زودی آن را قلم خواهم زد. ان شاالله

این مرزبندی را بردارید

به بهانه ی یک قانون نانوشته در مجالس یادواره ی شهدا

 

مجالس شهدا با همه ی مجالس عالم فرق دارد. مجالس و یادواره هایی که به نام و یاد شهدا برگزار می شود، قاعده و قانون های خاص خودش را باید داشته باشد.

رسم و رسوم خودساخته ی حاکم بر سایر مجلس ، اجلاس ها، همایش ها و گردهمایی ها ، نباید تبدیل به قانون و مقرارات نانوشته ی مجالس شهدا شود.

سال های سال است که وقتی پا در یادواره های شهدا و مراسماتی که به یاد و نام شهدا برگزار می شود ، می گذاریم، یک تصویر آزار دهنده ، قلب آدم را جریحه دار می کند.

معمولاً یکی دو ردیف اول مجلس که عمدتا صندلی هایش هم با سایر صندلی ها متفاوت است به مسئولین اختصاص داده می شود و به عبارتی شده است مرزبندی و خط کشی بین مردم و مسئولین. عمدتا پیش پای ردیف اول هم چند میز با گل و شیرینی و آب معدنی برای پذیرایی قرار می گیرد.

برخی مسئولین هم خداییش خوب عادت کرده اند که به هنگام ورود به مجلس، – به همراه عکاسشان –  راه صدر مجلس را در پیش بگیرند و جالب اینجاست که اگر کمی دیرتر برسند و افراد دیگری در ردیف های جلو نشسته باشند و جایی برای نشستن در آن یکی –  دو ردیف نباشد ، چین و چروک می افتد به پیشانیشان و با اکراه یا راهی ردیف بعدی می شوند و یا در اقدامی عجیب آنقدر مکث می کنند تا یکی از نامسئولین نشسته در ردیف اول به احترام خودش برخیزد و جایش را به او بدهد.

از این نکته هم نباید گذشت که اگر از بانیان یادواره کسی درب در ورودی به استقبالشان نرفته باشد و دست پشت کمرشان نگذاشته باشد و راهنمایی شان نکرده باشد داخل ، بر می خورد بهشان.

دردناک ترین موضوع هم اینجاست که اکثر اوقات محل نشستن خانواده های شهدا، خصوصاً مادران و همسران و دختران شهدا،  پشت سر همان یکی دو ردیف اول جانمایی می شود. مادر و پدری که یک یا چند فرزندش را تقدیم اسلام انقلاب کرده است، باید پشت سر آقایانی بنشینند که میز و مقام و منصبشان را مدیون فرزندان همان مادر و پدر پیر و تکیده هستند.

حال سوال اینجاست که اگر این ردیف ها و مرز بندی ها بر اساس  اولویت اجتماعی  نیست، پس چرا آقایان مسئول همیشه خود را در آن یکی دو ردیف جای داده و کمتر حاضر می شوند بین مردم عادی بنشینند و اگر دال بر اولویت اجتماعی هست، اولویت اجتماعی والدین و خانواده های شهدا بالاتر است یا مسئولین شهری و کشوری؟

آیا این سبک و سیاقی است که ائمه و اهل بیت(ع) و شهدا  به ما آموخته اند؟

نقل است که پیامبراکرم(ص) هرگاه وارد مجلسی می شدند، در پایین ترین جای مجلس می نشستند. امام علی علیه السلام در توضیح نحوه مجالست پیامبر(ص) برای امام حسن علیه السلام می‌فرماید: «همه نشست و برخاست‌های پیامبر(ص)، با یاد خدا بود. در مجالس برای خود جای خاص و مشخصی برنمی‌گزید و دیگران را هم از این کار نهی می‌کرد. هنگامی که به مجلسی وارد می‌شد، در نخستین جای خالی می‌نشست و مردم را نیز به این کار توصیه می‌کرد» ابوذر می‌گوید: «هنگامی که پیامبر خدا میان یارانش می‌نشست، چنان بی‌تکلّف و عاری از امتیازطلبی بود که اگر فرد غریبه‌ای وارد می‌شد، بی‌پرسش از حاضران، نمی‌توانست تشخیص دهد که پیامبر خدا کدامیک از حاضران است.

این سیره و سبک مراوده ی اجتماعی پیامبر اکرم(ص) است و حقیقتاً مسئولین ما کمتر به این موضوع پرداخته و آن را عملی می کنند.

آقایان بدانند مجالس و یادواره های شهدا با سایر اجلاس ها و جلسات و گردهمایی ها فرق دارد. چه خوب است که مسئولین عزیز در این مورد ویژه ، جانب تقوا را نگه دارند و مرزبندی های بین مردم و مسئولین را بردارند. خصوصاً اگر مردمی که حضور دارند از جنس خانواده های شهدا باشند.

از ما گفتن بود. برای شنیدن و عمل کردن  باید کلاه را قاضی کرد و در این بین تقوا، غیرت و حرمت خانواده های شهدا، قاضیان خوبی هستند.

چه زیبا می شود یادواره هایی که یا خانواده های شهدا، میهمانان ردیف های اول و دومش باشند و مسئولین به حکم تواضع، ردیف های آخر بنشینند و یا اینکه ، همه به عنوان عاشقان و خادمان شهدا، بدون مرزبندی در کنارهم نشسته باشند و ذکر، ذکر شهدا باشد.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا