هفت حرف خودمانی
چند کلامی با مخاطبان الف دزفول
حرف اول:
۱۷ سال پیش بود که اولین بار ماجرای شهید محمود صدیقی زاده را سر کلاس برای دانشجویانم روایت کردم. همان شهیدی که با خبر دادن از آینده و فراموش شدن شهدا به رفقایش گفته بود: «وقتی آن روز فرا رسید و شما از یاد بردید که حوالی شهیدآباد هم رفیقی دارید. هر گاه که خواستید از جاده روبروی گلزار رد شوید، از همانجا و از توی ماشین دستی بلند کنید و برایم فقط یک بوق بزنید. همین.من آن بوق را بجای فاتحه از شما قبول می کنم.»
حرف دوم:
حالا هنوز هم برخی از دانشجویانم وقتی پس از سال ها مرا می بینند، از تاثیر روایت محمود صدیقی زاده در زیستنشان برایم حرف می زنند.
با خودم می گویم، نیم خط روایت یک شهید چه انقلابی در جان ها انداخته است.
حرف سوم:
در کانال های الف دزفول قریب به ۲۰۰۰ نفر به اختیار و خواسته ی خود عضو شده اند. اما گاهی روایت یک شهید توسط ۱۰۰ نفر هم خوانده نمی شود.
این اتفاق قدری تلخ است که آدم ها در ۱۴۴۰ دقیقه یک روزشان، ۵ دقیقه هم برای بازکردن یک پنجره رو به شهدا وقت نداشته باشند.
حرف چهارم:
در روایت شهدا دنبال یک عنوان عجیب و غریب و یک تیتر تکان دهنده نباشید تا به سراغش بروید و روایتش را مرور کنید. گاهی نیم خط ِساده از روایت یک شهید، حال آدم را چنان خوب می کند که مسیر زیستنش را بیشتر رو به خدا میکند. مثل همان روایت شهیدی که از ما یک بوق زدن خواست. شاید این مرور ۵ دقیقه ای روایت یک شهید ، مصداق همان بوق زدن باشد. بوقی که قدری بیدارمان کند، از خواب آلودگی های مادی دور و برمان.
حرف پنجم:
نفس شهید جاذبه دارد. مثل آهنربا که وقتی بُراده ها در شعاع مغناطیسش قرار می گیرند، اختیاری از خود ندارند و به زیباترین شکل منظم می شوند.
حرف ششم:
شهدا جاری رودی هستند که باید سراغشان رفت تا خنکاییشان ، دلنشین ترین طراوت را به جان هایمان ببخشد. این رود جاری است و در گذر. چه سراغش برویم و چه نرویم. این ماییم که محتاج چشیدن خنکای آسمانی اش هستیم.
حرف هفتم:
بیایید روزی چند دقیقه از زمانه و زیستنمان را به مرور شهدا بپردازیم و البته به تکثیر و ترویج زمانه و زندگی و راه و هدف و مقصد و مقصودشان.
بیایید قدری بیشتر خودمان را در شعاع میدان مغناطیسی شهدا قرار دهیم. شاید شهدا زیستنمان و رفتنمان را زیباتر کنند.
یاعلی
علی موجودی
مدیر سایت الف دزفول
