بالانویس:
بارش پیام های تبریک دوستان و مخاطبین الف دزفول به بهانه ی کسب رتبه ی اول کشوری «الف دزفول» ، باعث شد که علی رغم میل باطنی ام، در این خصوص دست به قلم شوم و باز هم تکرار کنم که «الف دزفول» سربلند شده است نه نویسنده اش!! باید به شهدا، جانبازان ، خانواده های شهدا و مردم پایتخت مقاومت دزفول تبریک گفت این افتخار را و من مالکیتی در این خصوص برای خود نمی دانم.
الف – «الف دزفول»
بارها و بارها شنیده ام که «شرف المکان بالمکین». اعتبار مکان ها به انسان هایی است که در آن ها زیسته اند و مگر «مکان» باید از جنس خاک باشد و «مکین » آدم هایی که در عبور و مرور و تکرارهای زندگی روزمره هستند؟
می شود «مکان» همین «الف دزفول» باشد و «مکین»، هم شهدا! همان آدم هایی که زنده تر از آن ها در آنچه نامش را زندگی گذاشته ام، ندیده ام. آنان که جلوه ی حقیقی «حی» هستند و «احیاء عند ربهم یرزقون» زیباترین سند این حی بودنشان است.
«الف دزفول» هر چه دارد، از همین «مکین» هاست. آبرویی که دارد را از همین آدم ها گرفته است. الف دزفول را شهدایش سربلند کردند و عزت دادند. از خود هیچ ندارد که اگر این بچه ها نبودند که نامشان و یادشان و زمزمه شان و روایتشان روح بدهد به واژه های مرده، الف دزفول هم می شد مثل خیلی از این «مکان» های مجازی که سرد و بی روح و مخروبه کنجی افتاده اند.
چقدر خوب است آدم حقیقت را بگوید. چقدر خوب است آدم واقعیت را ببیند و به قول امروزی ها واقع بین باشد. چقدر خوب است که آدم ها افتخار نکنند به اتفاقی که نقشی در آن ندارند. من که برای این انقلاب یک سیلی هم نخورده ام. خودم را چسبانده ام به این بچه ها تا در عشقی یک طرفه راه را گم نکنم. پس هیچ جای تبریکی برای من وجود ندارد.
اگر امروز «الف دزفول» سربلند شد، از سربلندی و سرافرازی شهدا و جانبازان و فرشته سیرتانی است که همیشه نقشِ اول روایت هایش بوده اند. از سربلندی و عزت شهر مقاوم و قهرمان پروری است که به برکت مقاومت مردمش زیر باران موشک های دشمن و پیکار جوانانش در جببه های نبرد، طی ۲۷۰۰ روز مقاومت ، ۲۶۰۰ شهید تقدیم کرد و پایتخت مقاومت ایران لقب گرفت.
«الف » شدن «الف دزفول» در کشور، مدیون همین آدم هاست و من باز تکرار می کنم که در این موفقیت، مالکیتی برای خود نمی بینیم. تمام افتخار این صدرنشینی «الف دزفول» مربوط به شهداست و جانبازان و مردم مقاوم و شهید پرور شهرم.
من هم تبریک می گویم طنین انداز شدن نام پایتخت مقاومت ایران، دزفول قهرمان را در سرتاسر کشور .
تقدیم به شهدای شهرم که در زندگی کمتر راهشان را رفتم.
تقدیم به جانبازان شهرم که غیرت نداشتم حتی سراغی ازشان بگیرم و حالی بپرسم.
تقدیم به تمامی مادران و پدران شهدای شهرم که این روزها یکی یکی دارند مهمان فرزندان شهیدشان می شوند
و تقدیم به تمامی مردم قهرمان و صبور و مقاوم شهرم دزفول.
خدایا! فقط از تو می خواهم، عاقیبت بخیر سر به بالین خاک بگذارم و مگر زیباترین عاقبت بخیری شهادت نیست؟
