او امتزاج شگفت سوز و شور و اشک و لبخند بود

دلنوشته  دکتر محمدرضا سنگری به‌ بهانه عروج ملکوتی حاج ملا حسین آل مبارک

باسمه تعالی
انّا للّه و انّا الیه راجعون
روح بلند و آسمان آشنای ذاکر و مداح جان‌سوخته‌ی اهل بیت”ع” حاج محمدحسین آل مبارک به فرزند شهیدش پیوست.
جانی سرشار از محبت و معرفت آل‌الله که حدود ۶۰ سال عشق و ارادت را در صدای محزون و مؤثرش ریخته بود.

وقتی در ندبه‌های دزفول و در تاسوعا و عاشورا، نوای گرم او همراه با زلال اشک‌هایش که صادقانه و خالصانه بر گونه‌هایش می‌درخشید، می‌پیچید، تار هیچ دلی نبود که نلرزد و پای هیچ چشمی نبود که حضور گرم اشک را احساس نکند و در طنین صدایش کربلا را تجسم و ترسیم نکند.

حاج محمّدحسین امتزاج شگفت سوز و شور، اشک و لبخند، شوخ‌طبعی و شروه‌خوانی بود.

هر آن که مجلس و محفلی را که استاد آل‌مبارک در آن حضور داشت درک کرده باشد می‌داند که لطائف و ظرائف، نکته‌های بدیع و بداهتی، طنزهای دل‌نشین و در کنار آن حکمت‌گویی و ارادت‌ورزی به ساحت مقدس اهل‌بیت”ع” او را در میان همگان ممتاز و متمایز می‌کرد.

استاد آل‌مبارک در عین‌حال، معلّمی بزرگ، خلاق، ادب آشنا و درس‌آموز شعر و نوحه و مرثیه و مقتل بود، تسلطی شگفت و شگرف داشت، تجربه‌هایش را سخاوت‌مندانه به نسل‌های پسین می‌سپرد و از هدایت و دستگیری و تربیت جوانان و نوجوانان و حتی مداحان و ذاکران نامور غافل نبود.

او پدر شهید بود، شهیدی که بی‌سر بازگشت و چند بار در روضه‌خوانی‌های خود بازگشتی به این مرثیه و گریز به مرثیه‌ی مولای بی‌سر، سیدالشهدا و یاران پاک و پاکبازش داشت
امّا آن‌گاه اشک می‌ریخت که به مقتل و لحظه‌های داغ‌خیز و اندوه‌ریز جدایی سرِ مولا می‌رسید.

اینک پیر پارسا و پاک، شیخ مرثیه و نوحه‌خوان خوزستان میهمان فرزندش و سرور و مولایش اباعبدالله‌ الحسین”ع” است.

به او باید گفت مبارک باد پدر شهید بودن و عمری از شهید مظلوم عاشورا گفتن

حقیقتاً آل مبارک بودی و مبارک دیدار سرور شهیدان و شهید عزیزت.
هنیئاً لک‌الجنّة، طبتم فادخلوها خالدین.

محمدرضا سنگری
۱۴۰۲/۱۰/۱۱