این پدر شهید در آلونکی ۱۶ متری زندگی می کند

این پدر شهید در الونکی ۱۶ متری زندگی می کند

چند مدت پیش آقا سید و چند نفر دیگر از دوستان رفته بودند به دیدنش و چندی بعد از آن هم آقا محسن تماس گرفت و ماجرایش را روایت کرد و خواست که سری به او بزنم.

کنجکاو شدم. شال و کلاه کردم ورفتم تا از نزدیک واقعه را ببینم. در آن کوچه ی تنگ. آن خانه ی کوچک را. آن خانه ی کوچک ۱۶ متری را.

حالا می شود اسم خانه روی این چهاردیواری گذاشت یا نه، پاسخ واضح است. پس بهتر است بگوییم آلونک. از نزدیک او را دیدم اما هرچه به دلم نهیب زدم نتوانستم قدم از قدم بردارم. از خجالت. از شرمندگی.

آلونکش حدود ۸ متر فضای زندگی دارد و ۸ متر آن هم حیاط، که محل کار کردن «حاج خدا رحم» است. البته این پیشوند «حاجی» را هم، من خودم قبل از اسمش گذاشتم؛ به حرمت سن و سال و موی سپیدش. حالا مکه رفته است یا نرفته است را نمی دانم.

«حاج خدا رحم» توی آن یک گُلِ جا، تور ماهیگیری می بافد و از این طریق امرار معاش می کند.

«نادر» تک پسر و تنها پسر ۱۸ ساله حاج خدا رحم سال ها پیش در ۲۷ اسفندماه ۱۳۶۳ در عملیات بدر و در جزیره مجنون به لیلای دلش می رسد و خبری از پیکرش نمی شود که نمی شود.

ده سال بعد استخوان های سوخته ی نادر از مجنون به شهر بر می گردد و در ۲۵ بهمن ماه ۱۳۷۳ در جوار سایر یاران شهیدش در بهشت علی آرام می گیرد.

حالا حاج خدارحم، تک و تنها سال های سال است که در این آلونک روزگار می گذراند و شاید کمتر کسی خبر دارد که او پدر شهید است. پدر شهیدی که یک بار داغ شهادتش را به شانه ی صبر کشید و یک بار داغ برگشتن استخوان های سوخته اش را.

می گوید همین ۱۶ متر را هم بعد از خودم بخشیده ام و از دار دنیا چیزی ندارد جز همین آلونک را. او دیگر به این زندگی عادت کرده است و شکوه ای ندارد. اما ما آدم ها نباید به عادت او عادت کنیم.

پدران و مادران شهدا سرمایه هایی هستند بی نظیر و ارزشمند که وقتی از دست می روند، زیان و خسران جبران ناپذیری دامن گیر ما می شود. باید تا هستند قدرشناسی و تکریم شوند. خصوصا آدم هایی مثل حاج خدارحم که سال های سال است تنهای تنها و بی نام نشان، صبور و ساکت، کنج این آلونک ۱۶ متری فارغ از دغدغه های رنگارنگ آدم ها تور می بافد.

کاش ثانیه هایی خودمان را در تور محبت این آدم ها بیندازیم و سری بهشان بزنیم و احوالی ازشان بگیریم.

دیدار آقاسیدعزیز با پدر شهید زرین کفش (مربوط به چند سال پیش)

ما به این آدم ها مدیونیم.

به فرزندان شان، آنان که رفتند تا داغشان سهم خانواده هایشان باشد و آرامش سهم ما.  این آرامش رایگان به دست نیامده است. بیایید قدرشناس بانیان این آرامش و امنیت باشیم.

بیایید این سرمایه های بی تکرار را فراموش نکنیم.

آنانکه در کوچه پسکوچه های بیخیالی ما آدم ها روزگار می گذرانند و در بیخیالی و بی خبری ما هم پر می کشند و می روند.

لحظه ها را غنیمت بشمریم.

از حاج خدارحم ها ، احوالی بگیریم . . .