حجه الاسلام و المسلمین«حاج عطا سجادی تبار» به ملکوت اعلی پیوست

خداحافظ ای داغِ بر دل نشسته

حجه الاسلام و المسلمین سجادی تبار، استاد حوزه و رزمنده سال های دفاع مقدس آسمانی شد

او را از روزهای اعتکاف می شناختم. از دوران نوجوانی ام و اعتکاف های تکرارنشدنی مسجد جامع در دهه ی ۷۰. با اخلاق و دوست داشتنی. صبور و متین. خودمانی و باصفا و گاه اهل شوخ طبعی و نکته سنجی.

سال ها بود که در مسجد الغدیر کوی آزادگان می دیدمش. گاهی که تمام شدن کلاس هایم در دانشگاه ، همزمان با اذان ظهر یا مغرب بود، راهم را کج می کردم و می رفتم سمتِ  مسجد الغدیر. پیشنماز بود.

عوض نشده بود. همان شیخ عطای دوران نوجوانی ام بود که آسیاب روزگار دستی به سر و ریشش کشیده بود. لاغر و ترکه ای و فرز . ساده و صمیمی و مردم دار. اخلاص از سر و رویش می ریخت. تکبر و غرور راهی به سمتش پیدا نکرده بود.شناخت کاملی از او نداشتم لکن این ها خصوصیاتی بود که در نگاه اول از وجودش به دلت سرازیر می شد.  از آن علمای تو دل برو بود. از آنان که جوان پسندند و خوش مشرب و تو در صدا و سیمایش خدا را لمس می کردی.

عالم بود و استاد حوزه و حتی شنیده بودم در دوران هشت سال حماسه، خاک جبهه هم خورده است. اما این همه ثمر، درخت وجودش را سنگین و سربزیر و پربار کرده بود.

عاشق نکته های نمکی اش بودم که بعد از نماز می گفت. دلچسب و اثر گزار. بغضش از برگ های خشک شده ی گل های رز شکننده تر بود. گاه که روضه های چند دقیقه ای می خواند، هق هق امانش را می برید و امان مردم را. نفسش گرم بود و گرمابخش.

و اما امام حسین(ع). به حسین که می رسید شوریدگی اش اوج می گرفت. جنونش پرده می درید و آتش درونش، دلدادگی اش را رسوا می کرد. عشق حسین (ع) در خمیرمایه ی جانش سرشته شده بود و حالا هر چه بیشتر از او بگویم هم کم گفته ام و هم جز حسرت بر دل ها نخواهد افزود.

چون «حاج عطا» همزمان با اربعین اربابش حسین (ع) پرواز کرد و حالا اوست و اربابی که قرار است مزد یک عمر دلدادگی اش را بدهد.

خدایش بیامرزد و با شهدا و اهل بیت(ع) محشور کند

ان شاالله

کلیپ زیر بخشی از دلدادگی و روضه و نوحه خوانی و شور و شیدایی اش را در مسیر کربلا به نجف در سال ۱۳۹۳ به نمایش می گذارد