دوست دارم با دردی بی حد به شهادت برسم

دوست دارم با دردی بی حد به شهادت برسم

روایت لحظات نبرد و شهادت شهید محمود دانشیار

واقعا” کار سخت و بزرگی بود ولی جز این نیز چاره ی دیگری نداشتیم؛ چرا که محورهای دیگر عمل کرده و برخی از خطوط دشمن نیز شکسته و به جاده آسفالته رسیده بودند و اگر ما خط مقابلمان را نمی شکستیم احتمال تحت شعاع گرفتن بقیه خطوط نیز می رفت.

دید و تیر دشمن برما زیاد بود و محمود ومن دسته را به طرف جلو هدایت می کردیم. کم کم آتش دشمن شروع شد. از دور چشمم به خاکریز جلویمان که حدود یک و نیم کیلومتر فاصله داشت افتاد. به محمود گفتم: « آن نقاط سیاه رنگ که مانند دانه های تسبیح به هم چسبیده اند چی هستند؟»

محمود گفت:« احتمال می دهم سنگر باشند»

جلوتر رفتیم. یکی ازبچه های دسته صدایم کرد. عطوان بود و اشاره به سیم ها و کابل هایی که سر تا سر، امتداد عرضی دشت را فرا گرفته بود کرد و گفت:« با این ها چه کنیم؟»

محمود گفت: «ناصر، تو بمان و آنها را قطع کن»

سریع دست بکار شده غلاف سرنیزه کلاش را درآورده با سرنیزه قیچی درست کرده و سیم های باریک مخابراتی را قطع کردم، ولی قطع کردن کابل بزرگ کار ساده ای نبود. فکری به خاطرم رسید. سرنیزه را به فانوسقه بستم و به عطوان گفتم که با اسلحه شلیک کرده و کابل را قطع می کنیم. با چند گلوله کابل ها قطع شد. بلا فاصله به دنبال محمود دویدم.  یک لحظه نگاهم به عقب افتاد. سه تا از تانک های چیفتن ارتش خودمان که از عقب برای پشتیبانی ما می آمدند، ظرف چند دقیقه هرسه مورد اصابت جنگ افزارهای عراقی قرار گرفته و منفجر شدند و این برای حمله ی ما، شروع خوبی نبود و از اینکه با آن وضع خدمه تانک به شهادت رسیدند، بسیار ناراحت شدم، سرعت خود را زیاد کرده و سرانجام به محمود رسیدم.

به خاکریز دشمن نزدیکتر شدیم نگاه دقیقتری به خاکریز کردم گفتم: «محمود، آن نقاط سیاه دارند حرکت می کنند»

محمود گفت: «ناصر! آنها همه تانک و نفربر عراقی هستند»

گفتم: «بیست و چهار تانک کجا و اینها کجا؟!»

ناگهان باران خمپاره ها و گلوله های تیربار و تانک بر ما باریدن گرفت و آسمان مملو از انفجارهای آرپی جی های زمانی شده، ترکش های آنها اطراف ما را سوراخ سوراخ می کرد. سرم را به عقب برگرداندم. حسن رشک بهشتی که آرپی جی زن بود، بر سر و گردنش ترکش خورد و پاهایش در هم پیچیده به زمین افتاد و در دم شهید شد.

سیل گلوله های دشمن می آمد و بچه ها را مانند برگ خزان پاییزی روی زمین می ریخت، حجم آتش عراقی ها لحظه به لحظه سنگین تر می شد و آتش آتشبارها بی رحمانه بر ما فرو می ریخت. محمود و من چسیبده به هم به طرف جلو می دویدیم. در کنار ما برادر سرخه، تیر بارچی گردان در بین آن آتش سهمگین، دو پایه سلاح را به زمین کوبیده، جسورانه به طرف خاکریز عراق شلیک می کرد. یک وقت محمود صدایم کرد و لوله یدکی تیربار را که در دسستش بود به من داد و گفت: «این را باخود بیاور»

فاصله ما تا خاکریز دشمن بیش از دویست یا سیصد متر بود، ناگهان سبکبال و تیز به طرف خاکریز عراقی ها حمله ور شد و با صدای بلند فریاد می زد: «یا ابا صالح المهدی، ِیا ابا صالح المهدی،…»

با اینکه از نظر وزنی من از محمود سبکتر و چابکتر بودم هرچه می دویدم به او نمی رسیدم. انگار پاهایش بر زمین نبود و او عاشقانه پرواز می کرد. در دل گفتم: «خدایا، محمود را چه شده؟» هماندم به دلم آمد که حتما” یکی از ما ترکش می خورد و عجیب هیچ شکی نداشتم که این اتفاق خواهد افتاد. دلم پر از التهاب شد و بدلیل علاقه ی شدیدی که به محمود داشتم با خود گفتم: «نکند این محمود باشد که مورد اصابت ترکش قرار گرفته و من سالم بمانم» نیرویم را در پاها جمع کرده و با سرعت به طرف او دویدم. تصمیم گرفتم چسبیده با محمود حرکت کرده و لحظه ای از او غافل نشوم که اگر اتفاقی رخ داد هر دو با هم باشیم. برای همین به هر زحمتی بود خود را به محمود رسانده و شانه به شانه اش چسباندم و خیالم راحت شد. اما سرم را که بلند کردم دیدم دو سه متری از من جلو افتاد. خیز برداشته باز دوباره شانه به شانه اش چسباندم. ولی در کمال حیرت باز دیدم دو سه متر جلو افتاده با عجله پایم را از زمین کنده تا به طرفش بروم که انفجار خمپاره در بین ما همه چیز را بهم ریخت و دلم پر از آشوب شد.

محمود به یکطرف پرت شد و گرد و خاکی دور و بر او را احاطه کرد. با آشفتگی خود را به او رساندم. به پشت روی زمین افتاده و سر و رویش خاکی شده و رنگ از چهره اش پریده بود. سرش را از زمین بلند کرده به دست راستش نگاه می کرد.

گفتم: «محمود، چی شد؟»

گفت: «ترکش خورده ام»

گفتم:« کجا؟»

گفت:«دستم …» و دست راستش را به آسمان می کشید و از درد بی تابی می کرد.

یک لحظه چشمم به پشت سرش افتاد. خدایا چه می دیدم باور کردنی نبود نیمه پشت سرش کاملا” رفته بود و خون فوران می کرد به ناگاه از شدت درد دستش، بلندبلند،گریه می کرد و در حالی که فریاد می زد: «دستم . . . دستم . . . » حالش خراب شد. زبان در دهانش پیچیده و صداهای خس خسی از دهانش بیرون می زد. گیج و منگ به او نگاه می کردم و مانند درمانده ای مات و مبهوت به او زل زده و فقط او را نگاه می کردم. سرم داغ شده وگوشهایم چیزی را نمی فهمید و آن همه انفجارها را نمی شنیدم. هیچ چیز باورم نمی شد. آیا واقعا” این محمود است که دارد از دست می رود؟ آنهمه درد و دلها، آن همه حسرتهای جدایی از مجید صدف ساز و آن همه گریه و زاری ها و دعاهای جانسوز. آه خدایا بعد از او چه کنم؟ چگونه فقدان او را تحمل کنم؟ دلم بسیار آشوب زده و غمبار بود. حال غریبی داشتم و تنها کلامی که می توانستم با زحمت بگویم، محمود. . .  محمود. . .  بود.

یک وقت صدایی مرا بخود آورد: « الله اکبر. . .  الله اکبر. . .  اشهدان لااله الاالله و اشهدو ……..»

پیکر شهید محمود دانشیار در معرکه نبرد عملیات بیت المقدس

عبدالرحمن محمد سعید بود که برای محمود شهادتین را می خواند. نمی دانم چقدر طول کشید تا شهادتین تمام شد که شنیدم فریاد می زند: «ناصر! ناصر زود باش بیا! الان تو هم تیر می خوری! دیگر کاری از دستت برنمی آید! عجله کن! بیا جلو!»

نگاه کردم. عبدالرحمن و چند تا از بچه ها خود را داخل گودال کم عمقی که در پانزده یا بیست متری بود انداخته و مرا صدا می کردند. دلم نمی آمد محمود را رها کنم. گاهی نگاهی به او و گاهی به بچه ها نظر می کردم. چندگلوله از روی سرم رد شدند. بوی سوختن موهای سرم به مشامم رسید. دستی به سرم کشیدم. نه! زخمی نشده ام! سفیر گلوله ها همچنان از اطرافم می گذشت. دست محمود که را به بالا خشک شده بود، گرفتم و به پهلویش چسباندم. چاره ای نبود. جستی زده با چند گام خودم را به داخل گودال پرتاب کردم.

سرم را کمی بالا آورده و محمود را نگاه کردم. بی حرکت و معصومانه روی زمین خوابیده بود. بغض بیرحمانه گلویم را فشرده و می آزرد. بسیار کلافه بودم اگر گریه و زاری سر می دادم، روحیه ی بچه ها را چه می کردم و اگر خودداری می کردم، این اشک ها که اصرار به جهیدن داشتند از من که اجازه نمی گرفتند. ولی به هر طریقی بود نمی گذاشتم سایرین متوجه شوند.

باد ملایم وگرمی وزیدن گرفت و زیر پرچم سبز رنگ آغشته به خون روی سینه محمود می زد و حرکات لطیفی به آن می بخشیدکه آن حرکات، آتشی برجانم می زد که وصف ناشدنی بود. اگر بگویم مرا می کشت و زنده می کرد حرفی به گزافه نگفته ام. حرف هایش کلمه به کلمه به یادم می آمد و مرا دیوانه می کرد اینکه می گفت: « دوست دارد با دردی بی حد به شهادت برسد»

همانگونه شد که آرزو داشت. اینکه مسابقه گذاشته بود هر کس یا در هنگام شهادت یا در عالم خواب، امام زمان (عج) را ببیند برنده است، مرا بیچاره می کرد و قبل از آنکه فکرش را بکنم گوی سبقت را از همه چیز برده بود.

اینکه در نبود مجید سرگشته بود و پی در پی او را می خواند، می دیدم جدایی او طولی نکشید و شتابان به وصل خود رسیده بود و اکنون آرام و با وقار در مقابلم افتاده و من، تنها کاری که از دستم بر می آمد نگاه کردن بود و اشک ها هم که بی قرار می آمد. محمود به آرزویش رسیده بود

شهید محمود دانشیار ، متولد ۱۳۴۱ در مورخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۱ در عملیات بیت المقدس و در منطقه دارخوین به شهادت رسید و مزار مطهرش در گلزار شهدای بهشت علی دزفول زیارتگاه عاشقان است

 

به قلم : حاج ناصر آیرمی

با تشکر از پایگاه فرهنگی رایحه