از دل که رفته اند ، از دیده هم باید بروند ؟

بالانویس:

در فصل اول بررسی بی توجهی مسئولین دزفول به شهدا، به وضعیت یادمان شهدای گمنام دزفول پرداختیم. در فصل دوم از بی توجهی مسئولین، به بررسی عدم وجود تصاویر شهدا در ورودی های شهر و از بین رفتن تنها تصاویر موجود در بلوار دزفول – اندیمشک می پردازیم.

از دل که رفته اند ، از دیده هم باید بروند ؟

هشت سال دفاع مقدس فصلی ماندگار در تاریخ پرفراز و نشیب کشور عزیزمان ایران را رقم زد و در این میان انسان هایی که در عرصه دفاع از خاک و ناموس جان خویش را تقدیم کردند، الگوها و اسوه هایی شدند که قرار بود همیشه در یادها و اذهان مردم  باقی بمانند.

اما با فاصله گرفتن از آن روزهایی که آسمان به زمین نزدیک بود، هم مردم و هم مسئولین کم کم خاطره ی قهرمانی پهلوانانشان را به فراموشی سپردند و  میز و مقام و شهوت و شهرت و مال و جاه ، آنقدر دل ها را پر کرد که دیگر جایی برای شهدا ، این دسته گل های پریشان در باد، باقی نگذاشت.

چه میزها و منصب ها که  بر خونشان نشست و چه پله ها که از استخوان های شکسته شان برای برخی ها ساخته شد و چه نان ها که از نامشان برای برخی ها درآمد.

اما یادشان !  یادشان به جاده ی فراموشی سپرده شد و شد آنچه شهید حسین بیدخ سی و چند سال پیش از آن خبر داد که :«می روم! اما از دردی بزرگ بر خود می نالم! حس می کنم فرداها ، در راه ها ، وقتی زمان گذشته را از یاد می برد و آینده فراموشکده گذشته می شود، شهدا از یاد می روند!!»  

 در هر کشوری تندیس و تصاویر قهرمانانشان را می گذارند در معرض دید ، تا مردم همیشه خاطره ی قهرمانی آنان را به یاد داشته باشند.

جای دوری نرویم. در تمامی شهرهای ایران ، حتی شهرهای کوچکی که ممکن است تعداد شهدایشان دو رقمی هم نباشد، باید رفت و دید که چه غوغایی است. تمامی ورودی های شهرها مزین است به تصاویر شهدا و میدان به میدان شهر مملو است از تندیس های مربوط به دفاع مقدس.

گاهی که آدم احساس می کند انگار این شهر سال ها درگیر جنگ و مسائل آن بوده است ، حال آنکه در هشت سال حتی یک تیر هم به سمت آن شهر شلیک نشده است. از تصاویر و تندیس ها بگیر تا موزه های دفاع مقدسی که  زیبایی هایشان هوش از سر آدم می پراند. مثل موزه دفاع مقدس همدان  و یا تهران.

 اما وقتی به دزفول نگاه می کنی ! دزفولی که در سابقه ی خود کلکسیونی از انواع رنج ها و مصیبت ها را دارد. از ۱۷۶ موشک ۶ تا ۱۲ متری ، تا ۲۵۰۰ گلوله ی توپ و ۳۰۰ راکت هواپیما. از ۱۹۰۰۰ خانه ویران شده تا ۲۶۰۰ مزار آسمانی در شهیدآباد و بهشت علی. از خانواده هایی که سه پسر خود را در میدان های نبرد تقدیم کردند تا خانواده هایی که دسته جمعی با انفجار موشک های غول پیکر عراق آسمانی شدند.

با این همه سابقه در مقاومت ، با بر دوش کشیدن لقب پایتخت مقاومت ایران، هیچ نشانی از این مقاومت در شهر نیست و این از برکت بی مسئولیتی و دغدغه نداشتن بسیاری از مسئولین در این خصوص است.

در تمامی ورودی های شهر ، مخصوصاً بلوار دزفول- اندیمشک که مهمترین ورودی شهر محسوب می شود، هیچ نشانی از تصاویر شهدا نیست. فقط چند تصویر از تعدادی سرداران گمنام دزفول را می بینی که سال های سال است به دست باد و باران و گرد و خاک و آفتاب، پوسیده شده  و رنگ و رویشان رفته است و گاه برخی هاشان شکسته اند.

بلوار دزفول – اندیمشک

این در صورتی است که در ورودی تمامی شهرهای ایران ، شهرهایی که حتی رنگی از جنگ هم ندیده اند، به بهترین شکل و کیفیت و ابتکار ، تصاویر شهدا خود نمایی می کند.

خیابان های دزفول نقطه به نقطه پر شده است از بیلبودهای تبلیغاتی که چهره شهر را به گند کشیده اند  اما در این میان تصاویر مقدس شهدا ، جایگاهی ندارند.    

مسئولیت این امر به عهده ی چه ارگانی است نمی دانم. اما می دانم که هزینه ای ندارد. در مقابل این همه ول خرجی هایی که برای سمینارها و همایش ها و تبلیغات و . . . در این شهر می شود، هیچ هزینه ای برای نصب تصاویر شهدا صورت نمی گیرد.

باز هم دم سپاه دزفول گرم که غیرتش را نشان داد و تعداد زیادی از تصاویر رنگ و رفته ی موجود در بلوارهای شهر را بازسازی کرد و دل بسیاری از خانواده ها را با این کار ارزشمند و کم هزینه شاد کرد.

اما همین جا من از مسئولینی که در سخنرانی هایشان و در کلام و نوشتارشان دم از شهدا می زنند و خود را داعیه دار فرهنگ ایثار و شهادت می دانند این سوال را دارم که در این خصوص چرا دغدغه و غیرتی از خود نشان نمی دهند. آنهایی که میز و منصب و مقامشان را از همین شهدا دارند.

بلوار دزفول – اندیمشک

لذا در همین جا از تمامی مسئولین امر خصوصاٌ اعضای محترم شورای شهر ، معاونت محترم فرهنگی شهرداری دزفول ، اداره ارشاد اسلامی ، سازمان تبلیغات اسلامی ، مرکز فرهنگی دفاع مقدس ، فرمانداری ویژه شهرستان و سایر نهادها و ارگان ها تقاضا دارم، در اقدامی ارزشمند ورودی های شهر را با ابتکار و سلیقه و با بهترین شکل و کیفت به تصاویر شهدای عزیز شهر مزین کنند و با این کار هم دل خانواده های شهدا را شاد کرده و هم اقدامی ماندگار در خصوص زنده نگه داشتن یاد و خاطر این عزیزان که همه مدیونشان هستیم ، انجام دهند.

وجود تصاویر شهدا در ورودی های یک شهر زیباترین زینت آن شهر و سند غرور و افتخار آن شهر محسوب می شوند، خصوص دزفول قهرمان که پایتخت مقاومت ایران است و بیش از ۲۶۰۰ شهید تقدیم اسلام انقلاب کرده است.