چهل سال است برنگشته است ( آخرین قسمت )

چهل سال است برنگشته است ( آخرین قسمت )

روایت هایی از شهید جاویدالاثر محمد روغن چراغی

عملیات والفجرمقدماتی تمام شده بود، اما خبری از محمد نبود. امیر که آمد خانه بلافاصله رفتم سراغش و با التهابی که داشتم پرسیدم: «امیر! خوبی؟! سالمی؟! طوریت که نشده؟!» برخلاف همیشه به سختی لبخند زد و گفت: «می­بینی که! خدارو شکر سالمم!» گفتم: «محمد! چه خبر از محمد؟!» سرش را انداخته بود پایین. ناراحتی را می­توانستم در قیافه­اش حس کنم، اما حرفی نزد. گفتم: «علی خیلی بهانه­اش رو می­گیره!» گفت: «منطقه­ای که من بودم، با جایی که محمد بوده خیلی فاصله داره! ان­شاءالله خبری گرفتم، بهت می­گم! نگران نباش! بچه­ها اون­جا کارِشون زیاده!»

دلم آشوب بود. مثل سیر و سرکه می­جوشید. گفتم: «تو خودت محمد رو با چشمات دیدی؟!» گفت: «خواهرم! گفتمت که! منطقه­ای که اونا مستقر هستن، خیلی جلوتر از ماست. وسیله­ نبود که بخوام برم سراغش! از بچه­ها که سراغش رو گرفتم، گفتن حالش خوبه! آخه اونجا کارش خیلی مهمه و کار داره! ممکنه فعلاً نتونه بیاد! تو آروم باش! ان­شاءالله خبری گرفتم، بلافاصله بهت می­گم. چند تا از بچه­ها می­خواستن برگردن عقب، منم اومدم که این نی­نی کوچولو رو ببینم!» امین پسر دومم تازه به دنیا آمده بود. امیر بغلش کرد و ناز و نوازشش کرد و بوسید و با این­که سعی می­کرد خیلی معمولی رفتار کند، کمی برافروخته و نگران به نظر می­رسید.

به قدری صبورانه و با آرامش حرف ­زد که اندکی آرام شدم و دیگر چیزی نپرسیدم. قدری ماند و گفت: «کاری نداری برات انجام بدم؟! می­خوام برگردم منطقه!» گفتم: «نه! فقط یه خبری از محمد برام بگیر! علی خیلی اذیته! صدای زنگ در که بلند میشه بلافاصله از جا می­پره و می­گه بابا! مریض شده طفلی!»

امیر سکوت معناداری کرد و خیلی مظلومانه سرش را انداخت پایین و گفت: «باشه! من میرم دنبال بابای علی آقا!» علی کوچولوی یک­سال و نیمه، پیچیده بود به پر و پای امیر و گریه می­کرد. امیر خیلی سعی کرد با حرف زدن و نوازش کردن آرامش کند. امیر حال غریبی داشت. حس کردم بین رفتن و ماندن مردد است. ماندن پیش علی برای آرام کردنش و رفتن دنبال محمد و سراغ گرفتن از او. بالاخره علی آرام شد و امیر گفت: «دیگه من برم!» گفتم: «منم دیگه از الان منتظر خبرتم! اگه هم دیدیش بهش بگو حتماً بیاد یه سر بزنه خونه و دوباره برگرده!» امیر راه افتاد و من دوباره بلند صدایش زدم و گفتم: «امیر! من و علی منتظرتیم!»

چند روزی از رفتن امیر گذشت، اما خبری نشد! هر کدام از بچه­های رزمنده را که می­دیدم سراغ محمد را می­گرفتم، اما هیچ کس خبری نداشت تا این­که یک شب دایی محمود( شهید محمود دوستانی دزفولی)  آمد خانه­مان. کنجی نشست و نگاهش را دوخت به من. من هم نگاهش می­کردم. بعد از سلام و احوال­پرسی هنوز حرفی نزده بودیم. نه من نه دایی محمود. فقط سکوت بود و سکوت.

سکوت را شکستم و گفتم: «چرا این­قدر ساکتی؟! بگو ببینم محمد کجاست؟ چی شده؟ اگه اتفاقی افتاده خب به منم بگین!»

او هم مثل امیر سرش را انداخت پایین و گفت: «راستش نمی­دونم! آخه من و محمد با هم نبودیم! وقت نکردم سراغی ازش بگیرم!» این طرز حرف زدن محمود و شباهتش با حرف­های امیر، دلم را لرزاند. گفتم: «تو الان از جبهه برگشتی! خط مقدم هم بودی! از همه چی هم خبر داری! من نمی­تونم این حرفت رو باور کنم که ازش خبر نداری! حتماً یه چیزی شده و نمی­خوای بگی؟!»

گفت: «فردا صبح میرم منطقه و پیگیر میشم ببینم محمد کجاست؟!» این را گفت و رفت، اما من شک کردم به رفتار دایی محمود. انگار می­خواست چیزی بگوید، اما نگفت.

فردا صبح، دایی محمود به پدرم گفته بود که محمد در عملیات مفقودالاثر شده است و هیچ خبری از او نیست. از دو حال خارج نیست. یا اسیر شده و یا شهید! و از آن روز به بعد بود که خانواده­ی ما داغ سومین جوان را هم به دوش صبر گذاشت. هنوز یک سال از شهادت برادرم حسین و دایی علی ام نگذشته بود که والفجر مقدماتی «محمد» را هم از ما گرفت.

راوی: همسر شهید

خواب دیدم که با تعدادی از دوستانش آمدند خانه. دامادم، محمد، هم با آن­ها بود. آمدند داخل اتاق و چند دقیقه­ای نشستند و هنگامی که خواستند بروند، حسین را صدا زدم و گفتم: «حسین! مادر! مگه نمی­مونی؟!» گفت: «نه! اومدم محمد رو تحویلتون بدم و برم! بچه­ها منتظرن! باید سریع برم!»

خب محمد، شوهر خواهر حسین، مفقودالاثر بود. همزمان با این خواب خبر تأیید شهادت محمد را بهمان دادند. به­گمانم حسین هم آمده بود تا در مراسم محمد، سهمی داشته باشد.

راوی: مادر شهیدان ناجی

مادرم مي دانم تو در سوگم گريه خواهي كرد ، به تو حق مي دهم، اما مادر! به خدا سوگند منِ بي ارزش، لايق گريه و اشک ريختن تو نيستم ، مادر براي امام حسين (ع)گريه كن ، من حقير، گريه ندارم !

ما آمديم در جبهه ی حق عليه كفار كه با شما، اي حسين شهيد، و با ياران تو و پيروان تو  قيام كنيم. ما آمديم كه دين خدا را ياري كنيم ، ما آمديم كه جواب تاريخي « آيا كسي هست مرا ياري كند » حسین را لبيک گوئيم.

شهید محمد روغن چراغی

فراز هایی از وصیت‌نامه پاسدار شهید محمد روغن چراغی

ولایت فقیه را که تداوم راه انبیاء است و خون بهای همه شهیدان اسلام است، با کمال رغبت و جدیت حافظ و پاسدار باشید و همیشه گوش بفرمان رهبری امام باشید و از فرمان او سرباز نزنید.

 نفس اماره را بشناسید و با آن دائم در مبارزه باشید و همیشه مواظب باشید که اعمال شما را ضایع نکند و در نتیجه شما را جهنمی کند.

با گلوله‌هایم انتقام خون برادرم حسین ناجی و علی دوستانی را که حق بزرگی بر ما دارند و دیگر شهیدان را از مستکبران خواهیم گرفت.  

حتما مرا با لباس خون‌آلود در کفنم بگذارید که میخواهم با این حال به دیدار خدا بروم، شاید مورد لطف و رحمتش قرار گیرم. مرا در شهید آباد نزدیک حسین ناجی و علی دوستانی بخاک بسپارید. میخواهم نزدیک دوستان و برادرانم باشم.

شهید محمد روغن چراغی ، متولد ۱۳۳۴ ، درمورخ ۲۱ بهمن ماه ۱۳۶۱ و در عملیات والفجر مقدماتی جاویدالاثر شد و پیکر پاک و مطهرش همچنان مهمان رمل های گرم فکه است. مزار یادبود این شهید والامقام در گلزار شهدای شهیدآباد شهرستان دزفول، زیارتگاه عاشقان است.