بالانویس:
قبلاً از شهید عبدالعلی پوریاقلی و روایت مظلومانه شهادت و تشییعش برایتان نوشته بودم. اینجا . حالا روایت رفیق شهیدش ، سلطانعلی طاهردناک را مرور کنید.
یک رفاقت آسمانی
روایت هایی از شهید سلطانعلی طاهردناک ( قسمت اول)
روایت اول
سلطانعلی با شهید عبدالعلی پوریا قلی(مؤیدی) خیلی رفیق بود. انس عجیبی با هم داشتند. مسجد که می رفتند با هم بودند، جلسه با هم بودند، گردان، اردو، چادر. یک روح بودند در دو بدن!
نزدیک عملیات بدر بود. زمستان بود و سرمای استخون سوز هورالعظیم. در تاریکی شب صدای بگو مگویی بلند شد. رفتم تا از ماجرا سر در بیاورم. دیدم سلطانعلی و عبدالعلی دارند سر این ماجرا جر و بحث می کنند که کدامشان درب ورودی چادر بخوابد. طبیعی بود که درب چادر سردتر بود و هر کدام می خواست دیگری در آسایش و آرامش بهتری بخوابد.
کار کم کم بالا گرفت. مرغ سلطانعلی یک پا داشت و کوتاه بیا نبود. وقتی که دید نمی تواند حریف عبدالعلی شود و او را برای اینکه برود و ته چادر بخوابد راضی کند، زد بیرون و رفت کنار نهر. گفت: « اگه قراره تو، دم در تو سرما بخوابی، من هم تا صبح کنار همین نهر می مونم.»
رفتم دنبالش! گفتم: پوریاقلی قبول کرده که تو دم در چادر بخوابی.
این را که شنید برگشت و آن شب را در ورودی چادر خوابید.
شهیدطاهردناک (نفرچهارم ایستاده از راست) و شهید پوریاقلی( نفر سوم ایستاده از چپ)
روایت دوم
دست های عبدالعلی از شدت سرما زخم شده بود. سلطانعلی عین یک پرستار به او رسیدگی می کرد، با روغن دستش را ماساژ می داد تا زخم ها باز نشود و بهبود پیدا کند. در رفاقت خیلی هوای هم را داشتند
شهید طاهردناک و پوریاقلی در کنار هم
روایت سوم
آمده بود مرخصی. وقتی فهمید عبدالعلی قرار است به همراه بچه های بلال بروند منطقه برای آوردن وسایل ، گفت:
« چطور عبدالعلی جبهه باشه، من خونه؟!! »
کوله اش را بست و رفت تا اینکه ماجرای هدف قرار گرفتن اتوبوس گردان بلال در شهر پیچید.
هر دو با یک راکت هواپیما . . .
نام هر دوشان کنار هم بود. حتی یکی از بچه ها می گفت: «پیکرهایشان هم کنار هم بود»
شهید سلطانعلی طاهردناک متولد ۱۳۴۴ در مورخ ۵ اسفندماه ۱۳۶۴ و در عملیات والفجر۸ در اتوبوس آسمانی گردان بلال به شهادت رسید و مزار مطهرش در گلزار شهدای شهیدآباد دزفول زیارتگاه عاشقان است
