سلمان(قسمت هشتم)

قسمت هشتم:

تخت حاج عمار خالی است و فقط  یک گلدان شمعدانی در کنار عکس او روی تخت خودنمایی می کند. از کپسول اکسیژن و دستگاه اکسیژن ساز دیگر خبری نیست. همان فردای روزی که حاج عمار تشییع شد، از بنیاد تماس گرفتند که دستگاه و کپسول را بیاورید و تحویل بدهید.

انگار توی مغز سلمان آب جوش ریخته باشند، صدایش را بلند کرده بود و گفته بود: نگران نباشید. اختلاسشان نمی کنیم. بگذارید کفن بابایم خشک شود، برایتان می آورم.

نیمه شب است و فکر و خیال ها و خاطرات نمی گذارد خواب به چشمان سلمان بیاید. باز هم به دور از چشم مادر و سارا ، آرام و بی صدا آمده است در اتاق بابا، سجاده ی او را پهن کرده و مشغول نماز خواندن است. این سفارش حاج عمار است که برای آرامش گرفتن در هر تلاطمی برود سراغ حرف زدن با خدا.

سلمان سلام نماز را می دهد و چشمش که به تسبیح و شیشه ی عطر بابا می افتد، نا خودآگاه اشک از چشمانش سرازیر می شود.

سرِ شیشه ی عطر را باز می کند و عطر بابایش می پیچد توی اتاق.

قرآن بابا را برمی دارد و لای آن را باز می کند و باز هم چشمش می خورد به وصیتنامه ی بابا! یاد حرف های دیشب علی در حیاط مسجد می افتد که می گفت : « حتما باید رمز و رازی در وصیت شهدا باشد که امام دستور به خواندن وصیت نامه ها داده است» .

برگه را بر می دارد. می بوسد و چند بار بو می کند و به چشم هایش می کشد و از پشت پرده ی اشک،  همان یک خط وصیت بابایش را برای بار چندم مرور می کند.

بسم الله الرحمن الرحیم.

فقط نگذارید حرف رهبری روی زمین بماند. همین. به تکلیفتان عمل کنید و بدانید که عاقبت بخیری در تداوم راه شهدا است.

والسلام

عمار حسینی ۳۰/ شهریور /۱۳۹۴ 

چند بار همین یک خط وصیت بابا را مرور می کند و دنبال رمز و رازی می گردد که علی درباره اش حرف زده بود. نگاهش را می دوزد به قاب عکس بابا و شروع می کند به حرف زدن.

– سردرگُمم بابا! یه خط وصیت نوشتی که در عین سادگی یه عالمه معنی و مفهوم داره! یه عالمه رمز و راز! تو این اوضاع  بد روزگار که خیلی انقلابی های قدیمی هم به حرف آقا گوش نمیدن، من چیکار کنم که حرفش رو زمین نمونه؟!

من یه نفرم نه یه لشکر. چه کاری ازم ساخته اس آخه؟!

من چیکار کنم که به تکلیفم عمل کرده باشم. الان واقعا تکلیف من چیه؟ درس خوندن؟ مسجد رفتن؟ زیر پر و بال سارا و مامان رو گرفتن؟ من باید چیکار کنم که به وصیتت عمل کرده باشم؟! که تو و رفیقای شهیدتو راضی نگه دارم!

خودت یه راهی نشونم بده بابا! خودت یه نشونه بفرست برام!

و بغض مثل سنگ بزرگی که مسیر عبور چشمه ای را ببندد، راه گلوی سلمان را می بندد. اختیار صدایش را دارد که بلند نشود و مادر و سارار را بیدار نکند، اما اختیار اشک هایش را نه.

آشوبی است توی دلش که آرام نمی شود. مثل آتشفشانی که لحظه به لحظه بیشتر گُر می گیرد. وصیت نامه ی بابا را دوباره می گذارد لای قرآن و دوباره محو تصویر بابا می شود. انگار بابایش هم محو چهره ی سلمان است. سلمان دست هایش را ستون می کند و پاهای بی حس و لَختش را روی زمین دنبال خودش می کشد و آرام آرام به تختن بابا نزدیک می شود. با این پرده ی اشکی که چشمانش را پوشانده است، تصویر بابا از نزدیک هم واضح نیست چه برسد از چند متر دورتر. نگاهش را در چشمان خسته ی بابایش گره می زند و دوباره سرِ درد دلش باز می شود.