بالانویس:
به بهانه ی یک تصویر دلربا! تصویر شهید عصمت پورانوری در دست یکی از فرشته های مدارس امام رضا(ع) آستان قدس رضوی در جشن زیبای تکلیفشان
دخترم! وارث چادر عصمت باش!
به بهانه ی یک تصویر زیبا از شهید عصمت پورانوری
دخترم!
این تصویر را در آغوش بگیر.
بر سینه ات بفشار.
بگذار گرمای وجود عصمت تا اعماق وجودت نفوذ کند.
دخترم!
این تصویر را بالای سرت بگیر! تا همیشه سایه اش بالای سر زیستنت باشد.
این تصویر را محکم در دستانت بگیر چرا که امروز عکسِ او از دست خیلی ها زمین افتاده است.
نه از دستشان ، که از دلشان، از پیش چشمشان ، از یادشان . . .
تصویر آن چادرِ در خون خیس خورده و آن مقنعه ی تزئین شده با لخته های خون
چادری که تا آخرین لحظه به صاحبش وفادار ماند و نگذاشت چشم نامحرم حتی به بدن بی جان عصمتش بیفتد و این بزرگترین آرزوی عصمت بود.
دخترم!
امروز خیلی ها دیگر دیدن عصمت ، تصویر عصمت، خاطرات عصمت و دیده شدن عصمت ، پیچ و مهره ی صندلی هایشان را شل می کند.
اما تو او را ببین و بخواه و ادراک کن!
دخترم!
نان خیلی ها در فراموشی عصمت است، اما بدان طراوت جان تو در دیدن عصمت و در ادراک عصمت است.
دخترم!
از عصمت جدا نشو! با عصمت بمان که با او بودن عصمت می سازد.
از عصمت بخواه تا زیستنت همرنگ زیستنش باشد.آنوقت تمام لذت های دنیا را به لذت هایی که عصمت در تمام عمر نوزده ساله اش کشید نخواهی داد.
دخترم!
مثل عصمت باش
مثل آنان که عصمت در جانشان خانه دارد ، نه آنان که گاهی فقط برای تداوم نانشان سراغی از او می گیرند.
دخترم با عصمت باش تا عاقبتت ، چونان عاقبت عصمت شود.
عاقبتی به زیبایی وصال . . .
دخترم!
میراث دار باش نه مثل بعضی ها میراث خوار!
از عصمت فقط یک راه ناتمام مانده است.
تمامش کن!
با عصمت شدنت! با عصمتت! با عفافت! با حجابت!
دخترم!
وارث چادر عصمت باش!
تصاویری از جشن تکلیف دختران مدارس امام رضا(علیه‌السلام). آستان قدس رضوی_مشهد ۱۴۰۱
