یک پرسپکتیو تلخ
تصویر یک منظره پس از سی و شش سال
دزفول و دزفولی هیچ گاه روزهایی را که ۱۷۶ موشک ۱۲ ، ۹ و ۶ متری بر سرش آوار شد را از یاد نخواهد برد. روزهایی که ۲۵۰۰ بار بر اثر باران توپخانه های دشمن لرزید و ۳۰۰ بار راکت هواپیماهای دشمن بر پیکرش زخم زد. اما به قدرت ایمان و اراده ی مردمش ایستاد و مردمش هیچ گاه شهر را ترک نکردند.
تصویر زیر مربوط به مزار شهدای اولین موشک باران دزفول در ۱۷ مهرماه ۵۹ می باشد که در آلبوم یکی از دوستان دیدم. عصر یک روز ، وجب به وجب شهید آباد را گشتم تا این پرسپکتیو تلخ را پیدا کردم و پس از سی و شش سال دوباره تصویرش را ثبت کردم.
فضا خیلی تغییر کرده بود. نگاهم را به اطراف چرخاندم و تا چشم کار می کرد مزار شهدایی بود که از ثمره ی جنایات آمریکای خونخوار مهمان این خاک مقدس بودند. یاد حرف امام خمینی(ره) در بهشت زهرا افتادم که گفت «شاه مملکت ما را ویران و قبرستان ما را آباد کرد» و زیر لب گفتم واقعاً که آمریکای جنایتکار قبرستان های ما را آباد کرده است.
این تصویر را می گذارم تا آن روزهای پر فراز و نشیب و شهدای عزیزی را که برای آرامش امروزمان تقدیم اسلام و انقلاب کردیم، فراموشمان نشود. تا برای برخی ها یادآوری شود، شیطان اکبر و کدخدایی که این روزها خیلی ها آرزوی دستبوسی اش را در سر می پرورانند، چه بلاهایی بر سر مردم همین شهر کوچک-دزفول- آورده است. دیگر سایر جنایاتش پیشکش. البته افلا یتفکرون… افلا یتدبرون … افلا یعقلون….
قطعه موشکی گلزار شهیدآباد دزفول – سال ۱۳۵۹
قطعه موشکی گلزار شهیدآباد دزفول – سال ۱۳۹۵
فضای اطراف این مزارهای مقدس که در طی سالیان دفاع مقدس با مزارهای متعدد شهدا، آباد شد.
