مگر می شود شفاعت نکنم؟
روایت پیامی از سیدمجتبی پس از شهادت و شرطی که سید برای شفاعت رفقایش گذاشت
بالانویس:
این خاطره برای اولین بار منتشر می شود.
خبر شهادت سیدمجتبی، مانند یک زلزله ی چند ریشتری دزفول را تکان داده بود. کوچه به کوچه و گوشه به گوشه ی شهر حرف سیدمجتبی بود. پیامک ها، شبکه های اجتماعی، در و دیوار شهر، همه و همه را سید تسخیر کرده بود. مراسم وداع با سید هم پایان گرفته بود و وعده بر این بود که فردا صبح، همزمان با سالروز شهادت امام رضا(ع)، پیکر سید بر شانه های ماتم گرفته ی شهر، جاری و ساری شود به سمت شهیدآباد. همان بهشت کوچکی که سالهای سال، شبانه در لابلای ردیف های خاک گرفته اش قدم زده و نجوا کرده بود و حالا خودش قرار بود، بر آمار شهدای آن قطعه، یکی بیفزاید و آرام بگیرد در کنار آنان که سالهای سال است در جوار قرب الهی به آرامشی دست نیافتنی رسیده اند.
از اهواز آمده بودم دزفول، اما بیتابی و التهابی که وجود گُرگرفتهام را احاطه کرده بود، آرام شدنی نبود. دو قدم می رفتم سمت خانه و یک قدم برمی گشتم. اصلاً حال و حوصله ی خانه رفتن و خوابیدن را نداشتم. همینطور بی هدف در خیابانهای شهر می چرخیدم و چشم در چشم تصاویر سیدمجتبی، پشت فرمان اشک می ریختم. دلم آرام شدنی نبود. راهی شهیدآباد شدم.
در همان چند قدم اول، در ورودی مزار شهدا، چشمم افتاد به تپه ی کوچکی از خاک و یقین کردم که باید مزار سیدمجتبی باشد. برای آرام شدن رفته بودم شهیدآباد، اما با دیدن این صحنه، آتش درونم شعله کشید و شعله ورتر شد و چه خیال باطلی بود که گمان کردم شهیدآباد آمدن، برایم آب بر آتش میشود!
گریه ی بی صدایم که فقط اشکها رسوایش می کردند، تبدیل شد به هق هق! همین طور که جلوتر می رفتم بیشتر صدای گریه ام بلند می شد. جلوتر رفتم تا رسیدم کنار مزار. مدت ها بود که زمین قطعه ی دو، شکافته نشده بود و سیدمجتبی آمده بود تا رکورد و رخوت و سکون آنجا را به هم بریزد. سرم را کمی بالاتر آوردم و چشمم افتاد به خانه ی تنگ وکوچکی که قرار بود، فردا به مساحت بهشت برای سیدمجتبی وسعت یابد. چند جوان و نوجوان هم آنجا بودند که حال و روزی بهتر از من نداشتند.
زنگ زدم به محمدباقر! محمدباقر رفیق فابریک سید بود و خدا می دانست و دلش. حالا توی این هیر و ویری معلوم نبود او چه حال و روزی دارد. چندین بار تماس گرفتم تا توانستم حوالی ساعت ۲ بامداد پیدایش کنم. با هم نشستیم کنار مزارخالی سید! هنوز چند ساعتی مانده بود که این خاک، با حضور سید سربلند شود و عزت بگیرد.
محمدباقر که آمد، با هم سفره ی دلهایمان را گشودیم کنار همان تپه ی کوچک خاک و قبری که طبق وصیت سید، پایین پای مزار داییش آماده کرده بودند.
گفتیم و گفتیم تا محمدباقر رسید به قصه ی گفتگوهای آخرش با سید. زمانی که سید از سوریه تماس گرفته بود. محمدباقر گفت: «بهش گفتم: آقاسید! قول میدی من و این بچه هایی که دارن این همه خدمت میکنن در راه انقلاب و شهدا رو فراموش نکنی و شفاعتشون کنی؟! و سید درجواب گفت: محمد! مگه ممکنه من این بچه ها رو فراموش کنم! »
دیگر تاب گریستن هم نداشتم. رو کردم سمت محمدباقر و گفتم: «خوش به حالت که تو قول شفاعت گرفتی از سید!» و هر دو دوباره خیره شدیم به همان حفره! به همان لحد! همان آخرین خانه ی سیدمجتبی!
ساعت حدود چهار صبح را نشان میداد که محمدباقر را رساندم و خودم هم رفتم خانه! لذت گرمایی که نرمی پتو در آن سرمای استخوان سوز به آدم می داد هم فکری به حال بیقراری ام نمی کرد. سرم را گذاشتم کنار سجاده ی بی بی و خیره شدم به سقف اتاق.
چشم هایم خسته بودند. خسته تر از وجودم، اما خواب، بی خواب. همان طور که خیره شده بودم به سقف و هر از چندگاهی گرمای قطره اشکی گونه ام را قلقلک می داد، داشتم به حرف محمدباقر و گفتگویش باسیدمجتبی فکر می کردم! مدام این ابهام توی ذهنم رفت و آمد می کرد که چطور سیدمجتبی قول شفاعت همه ی بچه هایی را داده است که در مسیر ولایت و شهدا خدمت می کنند؟! مدام این قصه توی ذهنم رفت و آمد می کرد که چطور یک نفر می تواند آن همه آدم را شفاعت کند؟ در این فکر و خیال بودم که ناگهان حس کردم تمام قد روبروی قطعه شهدا ایستاده ام.
خواب بودن یا بین خواب و بیداری اش را هیچ گاه نفهمیدم، اما سید بود که با لباسی سراسر سفید و لبخند زنان و شاداب ایستاده بود کنار همان تپه ی خاک! از دور داشتم تماشایش می کردم. همانطور که چشم توی چشمم انداخته بود گفت:« فکر کردی من که گفتم شفاعت میکنم، خودم تنها می خوام این کار رو انجام بدم؟ فکر کردی من یه نفر می خوام همه بچه ها رو شفاعت کنم؟! » بعد دستانش را باز کرد و بالا آورد مثل حالتی که آدم ها می خواهند ادای پرواز کردن را دربیاوردند. دستانش را باز کرد، به گونه ای که حس کردم همه ی مزارهای قطعه ی دو ، پشت دستانش قرار گرفت و گفت: « این شهدا رو دیدی؟! من با همه ی اینا برای شفاعت هماهنگ کردم! شما از خط ولایت خارج نشید! شما راه ما را ادامه بدهید! فراموشمون نکنید! من با همه ی این بچه ها برای شفاعت هماهنگ کردم! همه مون میایم برا شفاعت!»
راوی: حمید
