بس است دیگر !! از فضائل علی اکبر حسین (ع) بگو !

شانزدهم مردادماه ۱۳۶۴ ،مردمی که در مقاومت اسطوره اند ، دارند بار دیگر خیل فرزندانشان را راهی جبهه های نبرد حق علیه باطل می کنند.

بسیجیان صف در صف چونان خیل ملائک قدم بر می دارند و می روند بدون آنکه بدانند پس از این رفتن ، برگشتن قسمت که می شود و پرواز قسمت چه کسی.

جوانان به سرعت قدم بر می دارند و عاشقانه پیش می روند و در این میان پیری فرزانه و عارف که قریب به ۸۴سال از عمر شریفش می گذرد ، به همراهشان قدم برمی دارد.

آیت الله سیدمجدالدین قاضی دزفولی ، که برای بدرقه یاوران خمینی کبیر(ره) آمده است ، سعی می کند خود را به جوانانی برساند که عاشقانه به سمت پرواز گام بر می دارند.

اما کهولت سن باعث می شود که آهسته آهسته گام بردارد.

در این میان کسی از او می خواهد که سوار ماشین شود و اینجاست که پیرعشق لب باز می کند تا جمله ای را بگوید که تا ابد بر پیشانی تاریخ دزفول و ۸ سال دفاع مقدس حک شود.

جمله ای که هنوز که هنوز است با خواندنش کلام شیرین امام جمعه فقید دزفول در یادها تداعی می شود :

به دنبالشان راه می افتم تا خاک پای آنان را توتیای چشمم کنم

خاطره :

” مداح در مجلس ختم ، مشغول ذکر خصوصیات بارز اخلاقی (سید هبت الله )  است که ناگهان با کلام صریح آیت الله قاضی مواجه می شود:

شهید ما فدایی علی اکبر حسین ع است و ….”

سالروز وفات عارف وارسته ، پیرطریقت ، بسیجی سالک ،  امام جمعه فقید شهرستان دزفول آیت الله سید محدالدین قاضی دزفولی گرامی باد