با اینکه در مورد شهید روح الله سوزنگر ، بعد از اون همه این در و اون در زدن یه مطلب نوشتم ، اما یه جورایی ته دلم هنوز یه احساس غریبی می گفت یه چیزی کمه.
انگار مطلب ناقصه. انگار هنوز کارم رو درست انجام ندادم. انگار هنوز یه چیزی هست که باید گفته بشه.
این احساس هر وقت پنجره وبلاگ رو باز می کردم و چشمم به چهره خندون روح الله می افتاد ( عکس مربوط به شب عروسی شهید سوزنگر است) دوباره به سراغم می اومد.
گذشت تا امشب . . .
یه پیامک از یکی از بچه های مسجد و از رفقای روح الله
برام نوشته بود:«مطلبت رو راجع به روح الله خوندم، البته دیگه می تونی حاج روح الله صداش کنی . . . »
برام نوشته بود خواب روح الله رو دیده . .
با خوندش انگار یه آب سرد ریختن رو بدنم . . .
با خودم گفتم خوش به سعادتش که روح الله بهش سر زده.
بلافاصله بهش پیامک زدم و گفتم : « می خوام خوابتو تو الف دزفول تعریف کنم »
اونم تو جوابم نوشت :« چون همه باید بدونن شهدا زنده ن ، می تونی بنویسی و البته بدون نام »
منم جریان خواب رو می نویسم ، البته بدون ذکر نام راوی و شمام بخونین شاید دیگه اون حسی که گفتم دست از سرم برداره.
یقین دارم این خواب ، همون تیکه گمشده مطلب قبلی منه.
پس شمام بخونین :
« چند شب پیش خواب دیدم ایام خداحافظی حجاج بود. روح الله خداحافظی می کرد برا رفتن به سفر حج. روح الله رو دیدم با همون کت و شلوار دومادی . می خندید. اونقده لبخندش قشنگ بود که سفیدی دندوناش توجه منو به خودش جلب کرد. سوار هواپیما شد و در حال رفتن بود که از خواب بیدار شدم. تصویر سفیدی دندوناش بیشتر از هر صحنه دیگه جلو چشمامه»
روح الله جان! ازت ممنونم که مطلب ناقصمو خودت کامل کردی.
حج شما قبول باشه استاد عزیزم .
ما رو هم کنار بیت الله دعا کن.
وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ ( ۱۶۹) فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ( ۱۷۰) يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللّهَ لاَ يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۷۱ ﴾ سوره آل عمران
